Vandaag is het Internationale dag voor de Rechten van het Kind. Die wilde ik wel even in de verf zetten.
“Mamaaa… Kan je even de tablet aanzetten?”. Ik zucht en zet het schermpje van m’n smartphone uit. Ik zat nét even neer. Ninette was nét even stil. Ik was nét even aan het me-timen. Ik deed nét… En dan kijk ik recht in die bruine kijkers. Ze kijken me een beetje sip aan. Een tablet wordt afwachtend in de lucht gehouden. “Zet je ‘m op?” vraagt ze nog een keer. Domme mama, denk ik. Domme, domme mama. Ik zet de tablet aan en kijk hoe mijn dochter stilletjes ergens in een hoekje gaat zitten om filmpjes van haar geliefde prinsessen-programma te bestuderen. Zet zet haar hoofdtelefoon op en er verschijnt opnieuw een glimlach op haar mooie snoetje. Zeg ik dat eigenlijk wel voldoende? Dat ze een mooi snoetje heeft? Zeg ik haar überhaupt wel genoeg ? Wanneer hadden we voor het laatst een fijn girlie-moment? Glimlachend herinner ik me onze playback-show in de auto. Ja, dat was wat. Maar ach, dat was afgelopen weekend. En oh… dat is alweer 7 dagen verdwenen.
Gisteren las ik in De Morgen een interessant stuk. Het greep me nogal aan. De titel was voldoende om tien alarmbellen tezamen te laten rinkelen in m’n hoofd.
“We vinden kinderen ons kostbaarste goed, maar hebben ’s morgens geen tijd en ’s avonds geen energie voor hun verhalen”
Niet omdat ik het een beetje zielig vond voor al die kinderen, neen. Ik vond het zielig voor MIJN kinderen. Mijn kinderen. Die twee, neen drie, hoopjes pure liefde. Ik beschouw ze als mijn hele-wijde-wereld, en toch krijgen ze amper van m’n tijd. En dat vind ik maar normaal -ik heb flexi-kids, weet je-, en ik heb trouwens genoeg te doen. En als ik dan eventjes neerplof in de zetel en m’n GSM uit m’n broekzak tover, mag ik dan ook twee minuten -en dat worden er dan sowieso 20- ongestoord Facebook-en alsjeblief?
Schaamte neemt het even van me over. Oh. Dit is echt een pijnlijke zaak. En ik ontken niet. Wat doet dit in hemelsnaam met dat zelfbeeld van ons nageslacht? Lieve mama. Heb je net dat snoetje gezien? Ze wilden geen tablet. Neen. Ze wilde mama niet storen in haar me-time-moment. Oh. Mijn. Hemel. Foute boel.
Ik bestudeer Ninette. Er plopt een vraag op in m’n hoofd die me een krop in de keel bezorgt. Wanneer ontstaat het ‘afwezige-mama- symptoom’?
Wanneer Ninette haar kijkertjes op me richt, ben ik een-en-al-alertheid. Honger? Luier? Knuffeltijd? Van die twee grote snoodaards verwacht ik nochtans ontzettend veel zelf-zorg. “Zin in een fruitje? Neem het dan even zelf…”, of, “Ga je tanden poetsen, nu!”.
Onze kinderen -onze, niet alleen de mijne- ervaren hun tijd binnenshuis als meest kostbare, aldus het onderzoek. Ik maak even de optelsom en bedenk me dat er weinig ‘thuistijd’ overblijft, nadat we alle ‘werktijd’ er hebben afgeteld. Lucky me, ik kreeg zonet een baby en ben eventjes mama-at-home, maar tot een tijd geleden was dat niet zo. Mijn kinderen hadden mama-tijd van 18 tot 20u. Binnen die twee uurtjes toverde ik een HandsOffMyFood-proof gerecht op tafel dat ik grondig fotografeerde. Tijdens die kook-tijd wilde ik ook liefst niet té veel gestoord worden. “Hello liefjes, ga even op de mat spelen met je Playmobile.”
Hoe meer ik nadenk over het artikel, hoe schuldiger ik me voel. Wat moet dat als ik weer ga werken?
Ik leg de kwestie voor aan de andere helft ouderschap van dit gezin. Hij zucht. Niet omdat hij een tablet moet opzetten, maar hij was verdiept in z’n gesprek met vrienden-op-what’s-app. Ik ontnam hem even me-time. En ik kijk vast een beetje sip. “Wat denk jij ervan?”, vraag ik nog een keer. Hij kijkt naar me. En denkt een seconde na. En dan kijken we naar elkaar. Confronterend. Waar we wisten het eigenlijk wel.
Floris kijkt me stilletjes aan en vraagt of-ie een appeltje mag. Ik neem er een. Bestudeer ‘m grondig en bedenk ‘m dat het wel tijd is voor een verwennerijtje. Met m’n hele hoofd en hart snij ik een appeltje in de fijnste schijfjes. Neem het mooiste kommetje uit de kast. “Hier kabouter…” zeg ik.
VEGAN LIFESTYLE BLOG 